www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Lynn Wingfield

Lynn rozejrzała się dookoła. W sumie nie chciała iść do lasu, ale jakoś tak wyszło, że poszła, wiodąc za sobą Julie. Obecnie były gdzieś, chyba głęboko, wśród starych drzew i przypadkowych krzewów. Nie wiedziała, w którą stronę jest zamek, ani skąd przyszły, ale była pijana i nie obchodziło jej to. Zauważyła jednak, że jej towarzyszka trzęsie się z zimna.
- Chodź tu. - Przyciągnęła do siebie dziewczynę, zdejmując swój długi szal i obwiązując nim siebie i Julie, jednocześnie przytulając ją mocno.

Juliette Goodwin

Wtuliła się w obojczyk dziewczyny, wzdychając lekko.
- Cieszę się, że tu jestem. - powiedziała, a gruby szal trochę zniekształcił jej słowa. Usłyszała cichy śmiech gdzieś ponad swoją głową i odsunęła się, żeby spojrzeć w górę. Lynn spojrzała wtedy w dół. Ich oczy spotkały się.

Lynn Wingfield

Chwyciła dziewczynę za podbródek i delikatnie przyciągnęła jej twarz do swojej. Juliette, stojąc na palcach, dla równowagi zrobiła krok w tył. Lynn podążyła za nią, aż w końcu plecy Julie skolidowały z jakimś starym drzewem. Przyparła dziewczynę do niego, całując ją namiętnie i bez opamiętania.

Juliette Goodwin

Julie podniosła nogę i oparła ją na miednicy Lynn dla odpowiedniego balansu, odwzajemniając pocałunek. Ramiona splotła na karku blondynki, dłoniami błądząc w jej włosach. Lynn objęła ją w pasie jedną ręką, drugą zsuwając powoli po szyi w kierunku klatki piersiowej. Westchnęła cicho, nie przerywając pocałunku. Postanowiła w zupełności poddać się woli dziewczyny.

Lynn Wingfield

Lynn uśmiechnęła się w pocałunku. Wiedziała, że w tym momencie dziewczyna należy już do niej. Wolną, lewą ręką rozpięła jej płaszcz w celu ułatwienia dostępu. Kiedy już pokonała guziki, przerwała pocałunek i spojrzała Julie w oczy. Ta tylko krótko przytaknęła głową, dając jej przyzwolenie na kontynuację. Nachyliła się, całując dziewczynę po szyi, jednocześnie wsuwając rękę pod jej bluzkę.

Juliette Goodwin

Julie jęknęła cicho, trzymając się kurczowo pleców Lynn. Zimne palce dziewczyny zostawiały lodowate ślady na rozgrzanej skórze jej piersi. Zamknęła oczy, powstrzymując napływające łzy. Miała ochotę śpiewać i krzyczeć ze szczęścia, bała się jednak, że usłyszą ją jakieś leśne stworzenia. Lynn działała na nią bardziej niż alkohol, który wypiła, bardziej, niż jakikolwiek znany ludzkości narkotyk. Rozpływała się w jej ramionach.

Lynn Wingfield

Tak bardzo, jak chciała kontynuować, tak mocno nagle odczuła zimny powiew powietrza w okolicy kostek. Wiedziała, że Julie też jest zimno, gdyż dziewczyna cała się trzęsła. 'A może to nie z zimna', pomyślała, z przebiegłym uśmieszkiem na twarzy.
- Maleńka... nie uważasz, że trochę tu zimno? - Zapytała, przerywając zabawy z szyją Julie. Dziewczyna znowu tylko szybko skinęła głową. - Chodźmy do zamku... obiecuję, że, hm, dokończymy naszą... zabawę.
To powiedziawszy pomogła Julie doprowadzić się do stanu używalności i, obejmując dziewczynę ramieniem i mając nadzieję, że nie przyłapie ich żaden nauczyciel, ruszyła na błonia.

Esai Morales

Esai wszedł w głąb lasu. Wiedział, że jest już po 21 i gdyby złapał go Werner to prawdo podobnie miałby szlaban. Ale nie dbał o to. Chciał pobyć sam.
Znalazł jakieś ciemne miejsce pod drzewem i usiadł chowając twarz w dłonie.
Myślał że będzie miał spokój, jednakże po niespełna 10 minutach usłyszał ciszy szelest. Podniósł oczy i zobaczył...

Sandrine Holt

Sandrine cicho się do niego skradającą.
- Łee. Chciałam się do Ciebie dostać niepostrzeżenie i przestraszyć...A tak właściwie to co tu robisz?

Esai Morales

- Hmm. siedzę i rozmyślam. Nie miałem ochoty na większe towarzystwo. - odparł - A ty co tu robisz?

Sandrine Holt

- Poszłam za tobą, bo myślałam że coś kombinujesz - zaśmiała się i usiadła koło chłopaka - Nie jedziesz do domu na święta?

Esai Morales

- Nie. Pojadę kiedy indziej. W te święta moi rodzice wyjeżdżają na jakieś ciepłe plaże, a mi się nie chce. Wolę zostać tutaj.

Sandrine Holt

- Ja jadę. Za chwilę. Chcesz jechać ze mną? Po co masz tak siedzieć tutaj w szkole bezsensu? - zapytała

Esai Morales

- Rozumiem że są święta, ale nie potrzebuję niczyjej łaski. I wiesz co? Już chyba pójdę do zamku - powiedział i wstał. - Idziesz?

Sandrine Holt

- Niee. Ja się deportuję do domu... - odpowiedziała. - Ale poczekaj !
Wyjęła z plecaka kartkę i długopis, po czy coś na niej zapisała.
- To mój adres. Jeśli się zdecydujesz, to wpadnij.
To powiedziawszy zniknęła a chłopak wrócił do zamku.