www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Joan Wingfield

- O prochach i całej reszcie. Wiesz, próbuję 'zdeprawować' młodych, jak to ujął Esai - powiedziała do Lee.

Lee Manson

- Jak gadacie o "prochach" to nie włączam się. Nienawidzę narkomaństwa i wszystkiego co związane z ćpunami - powiedział stanowczo.

Joan Wingfield

Joan wzruszyła ramionami.
- Przesadzasz. Jeszcze chwila i zacznę ci mówić Jo, chociaż ostatnio ona chyba nie ma nic przeciwko... A zresztą, czyżbys mnie też miał znienawidzić z tego powodu? - mruknęła, po czym spojrzała na Esaia zastanawając się czy ten odpowie na jej pytanie.

Lee Manson

- Nic nie zrozumiałem z tej wypowiedzi, bierzesz "prochy"? - spytał.

Joan Wingfield

- ... Nie - zrobiła minę niewiniątka i zaczęła się rozglądać po gospodzie - wiecie, co? Strasznie podoba mi się tutejszy wystrój...

Lee Manson

- Ładnie zmieniasz temat. No wystrój jest spoko - potwierdził.

Fumiko Kanesaka

-Wam też się podoba? - ocknęła sie Fumiko, która od dłuższego czasu z otępiałym wyrazem twarzy przysłuchiwała się rozmowie.
-Cieszę się, ze nie jestem sama, bo już wydawało mi się to dziwne - to powiedziawszy przejechała wzrokiem po zakurzonych i wiecznie brudnych stolikach, szklankach i kieliszkach za barem, które również nie grzeszyły czystością i po barmanie oraz kilku kelnerach w poplamionych fartuchach
-Nie ma co, to miejsce ma swój urok

Lynn Wingfield

- Lynn, moja najcudowniejsza, najładniejsza i w ogóle najlepsza na świecie kochana siostrzyczko. - odezwała się, lekko zaskoczonym głosem. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że... że... że ty bierzesz... Nie, Lynn, moje maleńkie oczko w głowie, to złe.
Pomachała jej palcem, jakby chciała powiedzieć 'Zła dziewczynka'.

Joan Wingfield

- Przymknij się mój skarbie najdroższy - mruknęła Joan przez zęby, po czym jej twarz rozświetlił usmiech, który mógłby służyć w ciemnościach za latarnię - nie musisz być taka uprzejma. Ja wiem, że jestem wspaniała, ale normalnie ci do pięt nie dorastam. I nigdy bym nie wzięła, znasz mnie. Ty, jako mój Zdrowy Rozsądek, jesteś moim wzorem. I Fumi... to na temat wystroju to był... sarkazm. Znasz takie pojęcie? Joan z niego często korzysta...

Lee Manson

- Sarkazm? Ja nie znam, nie posługuje się takimi wyrazami - rzekł.

Lynn Wingfield

- Oh, Lynn, moja piękna, idealna wręcz siostro, której nie zamieniłabym na żadną inną, bo jesteś przewspaniała. - wstała z Esaia, podchodząc do Joan i przytulając ją. - Kooocham cię...
Po chwili zwróciła się do Lee.
- Panie, kup sobie pan słownik... - wskazała na okno. - Gdzieś w Hogsmeade na pewno jest jakaś księgarnia... podziemna, albo coś.

Lee Manson

- Nie jest mi potrzebny - powiedział.

Joan Wingfield

Za. Dużo. Miłości, starała się przekazać mantalnie siostrze, jednak na wszelki wypadek - jakby plan A nie wypalił - wbiła jej palce pod żebra.
- Och, tak kochanie ty moje, ja również darzę cię nieziemskim uczuciem - powiedziała z przymilnym uśmiechem - ale wracaj już do Esaia, spójrz wygląda na takiego osamotnionego, a ty przecież kochasz uszczęśliwiać nieszczęśliwych, prawda? - po czym delikatnie zepchnęła siostrę z kolan, uśmiechając się do niej, jak do Mikołaja.

Lynn Wingfield

- Ale J-... Lynn! - wykrzyknęła, jednak wróciła na kolana do Esaia. Po plecach przeszły jej lekkie dreszcze. Postanowiła dalej grać w tą małą grę i zobaczyć, co jej siostra zrobi. Która nie wytrzyma pierwsza.
- Esai... - powiedziała, wodząc mu palcem po klatce piersiowej. Nachyliła się, szepcąc mu do ucha. - Wiesz, ostatnio czuję się taka samotna... Jasona nie ma już od dawna, a ja potrzebuje... silnych, męskich ramion, które mogłyby mnie objąć...
'Tfu, to zabrzmiało jak jakiś szmirowaty romans...'

Joan Wingfield

Joan zacisnęła palce na szklance o mało nie doprowadzając do rozpadnięcia się jej. Odetchnęła głęboko, po czym spojrzała na siostrę unosząc brwi.
- Och, siostra, myślałam, że nie gustujesz w blondynach - powiedziała ciekawsko przekrzywiając głowę i obserwując ją uważnie - ach, ale już nic nie mówię, nie przeszkadzaj sobie...
Rozejrzała się po Gospodzie i zauważyła jakiegoś Krukona z siódmego roku siedzącego przy innym stole. Chwyciła swoją szklankę z tequillą, po czym mrugnęła do towarzystwa i przysiadła się do chłopaka. Po kilkunastu minutach rzuciła siostrze szybkie spojrzenie, po czym pochyliła się w stronę chłopaka i wyszeptała mu coś na ucho, sprawiając, że zapłonął rumieńcem. Pozwoliła mu objąć się ramieniem i rzuciła siostrze pytanie "czy naprawdę chcesz dalej się bawić?". Słuchała jak Krukon szepcze jej do ucha i po chwili zadał jej jakieś pytanie. Zaśmiała się i pokiwała głową wskazując na siostrę. Chłopak zmierzył Lynn uważnym spojrzeniem, a Joan postarała się, by siostra mogła wyczytać z jej ust "tak, nazywa się Joan" i znów usmiechnęła się zadając siostrze nieme pytanie.