www.hogwartdlanajlepszych.fora.pl

Joan Wingfield

- To nie było takie trudne - powiedziała Jo - z tego co pamiętam odpowiedziałaś mi właśnie tak, na takie samo pytanie. Tylko że wtedy musiałyśmy zmienić szkołę. Ale oczywiście świadomość tego, że rodzice odetną ci dopływ gotówki, jest ważniejszy od tego, że mogłam uczyć się jednego z najwybitniejszych mistrzów eliksirów i osiągnąć w życiu coś więcej... Ja rozumiem, że cię wywalili, ale mnie przenieśli za co? To, że jesteś moją zakichaną bliźniaczką oznacza, że całe życie mam spędzić na pilnowaniu znienawidzonej siostry i znoszeniu jej wszystkich fochów i zachcianek?

Lynn Wingfield

Przez chwilę stała z półotwartymi ustami.
- Nie chciałam tego. Nie chciałam, żeby Cię przenosili, to był ich pomysł. - głos jej się załamał. Spojrzała siostrze prosto w oczy, a dwie łzy pociekły po jej policzkach. - Joan... mówiłaś mi w życiu wiele rzeczy, ale... ale jeszcze nigdy...
Zaczęła się cofać, obejmując się rękami, w geście obronnym. - Naprawdę aż tak mnie nienawidzisz?

Joan Wingfield

Schowała dłonie do kieszeni i wbiła wzrok w ziemię.
- Nienawidzę twojego sposobu bycia. Masz wszystko gdzieś, nie przejmujesz się konsekwencjami i poza tobą cierpię i ja, jakbym była winna rzeczom, które zrobiłaś. Często to ja obrywałam bardziej niż ty, bo cię nie powstrzymywałam, a ty nawet tego nie widziałaś. Ja... nie, nie nienawidzę cię. Nienawidzę tego, że tak mnie traktujesz.
Pokręciła głową i odwróciła się plecami do siostry, nie chcąc na nią patrzeć.
- Zawsze byłaś kochana przez wszystkich, potrafiłaś czarować swoim fałszywym zachowaniem i wyglądem a'la barbie. Ja byłam tylko dodatkiem, który nigdy nie potrzebował poświęcenia uwagi, zachowywał się i uczył wzorowo. Nie nienawidzę cię, Lynn, nienawidzę tego twojego zakichanego daru, przez który wszyscy cię kochają.

Lynn Wingfield

- Jo. - przypomniała sobie, kiedy ostatni raz mówiła w ten sposób do siostry... dawno, dawno temu, kiedy jeszcze wszystko między nimi było w idealnym porządku. - Wiem, że czasem zachowuję się, jakby mi na niczym nie zależało.
Chwilę się zastanowiła. - Ok, zachowuję się tak dosyć często, ale to nie jest zależne ode mnie. Po prostu taka jestem... ale nigdy nie chciałabym, żebyś z tego powodu cierpiała. - przytuliła się do Joan, która nadal stała plecami do niej. Kontynuowała szeptem. - Nie wiem, czy wszyscy wokół mnie kochają. Nie obchodzi mnie to. Ale wiem jedno. - uśmiechnęła się, raz w życiu bez najmniejszego cienia sarkazmu. - Dla mnie TY jesteś najważniejszą osobą na świecie.

Joan Wingfield

Spięła się pod dotykiem siostry, po czym odwróciła się, nadal trzymając ręce w kieszeniach. Oparła głowę na jej ramieniu. Po jakimś czasie westchnęła cicho i delikatnie odsunęła od siostry. Wyjęła jedną rękę i starła jej z twarzy łzy.
- Właśnie niszczysz swoją reputację wrednej i pozbawionej uczuć - mruknęła cicho Jo, z uśmiechem błąkającym się jej po twarzy.

Lynn Wingfield

- Ćśśś. - położyła siostrze palec na ustach i nachyliła się, szepcąc jej do ucha. - Nikomu o tym nie powiemy.
Spojrzała na zegarek na nadgarstku Joan i otworzyła szerzej oczy.
- A teraz chodź do szkoły. Jest już po 21, a nie chcemy, żeby Werner nas zobaczył.

Ruszyła w stronę zamku biegiem, jeszcze na chwilę odwracając się do siostry.
- Hej, ty, przy jeziorze! - Joan spojrzała na nią z pytającą miną. - Masz fajny tyłek!
Pokazała jej język. Pewne rzeczy się nie zmieniają.

Joan Wingfield

- CHCESZ ŻEBYM ZAWAŁU DOSTAŁA?! - krzyknęła za oddalającą się siostrą, po czym ruszyła powoli w stronę zamku. Miała ochotę dokrzyczeć 'od kiedy, ty przejmujesz się przepisami?', ale stwierdziła, że nie będzie się wydzierać.

Jason Scott Lee

Jason i Joan wyszli na błonia. Podeszli do jeziora.
- No to co? Wskakujemy tak? - zawołał chłopak, przy czym szybko się rozebrał zostając w samych bokserkach i wbiegł do wody.
- O cholera jaka zimna - powiedział do dziewczyny, która cały czas stała na brzegu.

Joan Wingfield

- Zimna mówisz? - powiedziała i zrobiła niepewną minę, jednak po chwili ściągnęła bluzę, buty i skarpetki i weszła po wody.
- O matko... Głębiej nie wejdę - woda sięgała jej do kolan.

Jason Scott Lee

- A właśnie że wejdziesz - powiedział chłopak i podbiegł do dziewczyny. Wziął ją na ręce i pobiegł głębiej. Kiedy woda sięgała mu do szyi puścił dziewczynę. - A nie mówiłem, że wejdziesz głębiej? - i nie czekając na odpowiedź dziewczyny zanurkował.

Joan Wingfield

- Kur**! - krzyknęła i zaczęła wracać do brzegu - Jason, skarbie... wiesz, że nie umiem pływać? Zaraz pójdę do Wernera i powiem mu, że planujesz morderstwo - powiedziała z uśmiechem.

Jason Scott Lee

- No chodź tu. Przy mnie nie musisz się bać tego, że nie umiesz pływać. Możesz mi wierzyć że nie pozwolę ci utonąć...a już na pewno nie planuję morderstwa....

Joan Wingfield

- Aaaale... o wiele fajniej jest na brzegu, słonko, serio - powiedziała, idąc na bezpieczną głębokość.

Jason Scott Lee

- Ehh skoro nalegasz kotku - odpowiedział. Złapał dziewczynę za talię i razem zbliżyli się do brzegu. - Ale następnym razem nie odpuszczę.

Joan Wingfield

- Następnym razem nie zaciągniesz mnie nad jezioro - powiedziała i usiadła na ziemi, po czym złapała za różdżkę i rzuciła na siebie oraz Jasona zaklęcie suszące.